Tırtılın dönüşümü

Bugüne kadar yaptığım şeylerde hep tesadüfen karşıma çıkmıştır. Sanki bana yol göstermiş gibiydi hep. Uğur getirdiğini düşündüğüm bir şey bu. Kelebekler. 

Kelebeklerin bana uğur getirdiğini düşünürüm hep. Çünkü her ne zaman aklıma bir fikir gelse mutlaka bir kelebek deseni görürüm bir yerlerde. Bir çantada, bir ayakkabıda yada belki o gün giydiğim bir buluzun üstündedir. Ve o günüm çok güzel geçiyor dur.

Geçenlerde tamamen içimden gelen birşeyler yazmıştım not defterime. Ben elimi değil. Elim beni yönlendirdi. Içindekilerimi bir ayna gibi yansıttı. Ve ortaya çok güzel birşey çıktı. Ve bu yazdığım şeyin çok derin anlamı olduğunu gördüm. Bu deftere tirtilin bir kelebeğe dönüşmesi ile ilgili şeyler yazmışım farkinda olmadan. Insan gerçekten kendisine şaşırıyor bazen. O yazdığım şey şuydu:

Bu hikâyenin sonunda tırtıl artık bir kelebeğe dönüşür. Artık eski sonbaharlar, kışlar yoktur. Tırtıl sonbaharda ağaçlardan dökülen yapraklardan fazla üzülmüştür zaten. Çünkü bu yapraklar tırtılın bir kelebeğe dönüşmesini engelledi. Tırtıl artık onu engelleyen yaprakları ve onu öldürmeye çalışan kışlardan korkmuyor. Asıl şimdi başlıyor tırtılın hikayesi. Tırtıl artik bir tırtıl değil, bir kelebek olacak. Uçarken onu yakalamaya çalışan çok kişi olacak.

Ama sizde biliyorsunuz. Hiç kimse uçan bir kelebeği yakalayamaz.

İste bu çıktı ortaya. Ben şaşırdım çünkü düşünmeyerek yazmanın bunu ortaya çıkarabileceğini tahmin etmemiştim. Demek ki düşünmeden konuşmanın ve düşünmeden yazmanın arasında büyük fark varmış.